‘ती’ची गोष्ट – समाजवास्तव
मराठी कथा || अंधश्रद्धा आणि वास्तव || स्त्रीशोषण ||
हेलावून सोडणारी कथा…
अभिषेक बुचके || @Late_Night1991
वाचा अजून काही कथा…
संवार लूं – प्रेमकथा
मराठी कथा || मराठी साहित्य || प्रेम || मृगजळ ||
झोपेत कोणती स्वप्नं बघावीत हेसुद्धा आपल्या हातात नसतं. मग रोज बदलत जाणारं आयुष्यतरी हातात ठेवण्याचा अट्टहास का करावा! डायरीची पानं उलटली तर एकतरीअनोळखी कोपरा सापडतोच जो विचार करायला भाग पाडतो. हरवलेलं खूप दिवसांनी सापडलं की ते आपलंच होतं का हा प्रश्न पडतोच…
अभिषेक बुचके || @Late_Night1991
अजून कथा वाचा…
मार्गस्थ – मराठी कथा
मराठी कथा || नैराश्य || संन्यास || मोक्ष || मराठी साहित्य ||
कधी कधी सगळं सोडून जायची इच्छा होत असते. मानवी मन प्रसंगानुसार हेलकावे खात असतं. तोल जातो तेंव्हाच स्वतःला सांभाळायचं सामर्थ्य लाभतं. माणूस स्वतःला ओळखायला शिकतो कारण जगाने त्याला ओळखलं नसतं. अशाच एका व्यक्तीची कथा!
अभिषेक बुचके || @Late_Night1991
अजून कथा वाचा…
Morning Motivation
मराठी कथा || प्रवासकथा || निवांतक्षणी || फिरस्ती || प्रसन्न पहाट || निसर्ग
रोजच्या जीवनात इतका पसारा असतो की तिथे मनाला प्रसन्न करणार्‍या साध्या-सरळ अनुभवांना मनसोक्त जगताच येत नाही. साधेपणात, निसर्गाच्या सानिध्यात माणसाचं खरं रूप माणसाला दिसतं. स्वतःचीच प्रतिमा अधिक उजळपणे दिसू लागते.
तीन मित्र भल्या पहाटे फिरण्यासाठी एका विशिष्ट ठिकाणी जातात. शहरापासून थोडसं दूर गेल्यावर निसर्गाचं मनमोहक रूप बघून ते हरवून जातात. सगळं नैराश्य लयाला जातं आणि एकटेपणा हवाहवासा वाटू लागतो. तेथे मिळालेले अनुभव हे सकाळच्या Morning Motivation च्या मेसेजपेक्षा अधिक सुखावह असतात!
अभिषेक बुचके || @Late_Night1991
अजून कथा वाचा…
अंधार जंगलातील रात्र! – भयकथा
मराठी भयकथा || मराठी साहित्य || गूढ शक्ति || थरार ||
सत्य आणि आभासाच्या मध्ये पुसटशी रेषा असते. त्या रेषेच्या सीमेपलीकडे मानवी मेंदूची कसोटी लागते. सर्वस्व पणाला लागूनही आभासी जग पाठलाग करतच राहतं!
आपण वृत्तपत्रात, टीव्हीवर किंवा कोणाच्यातरी तोंडून बर्‍याचदा अशा गोष्टी ऐकतो-बघतो ज्याचं नेमकं विश्लेषण आपल्या मेंदूला करता येत नाही. आपण त्यावर मत देऊन मोकळे होतो, पण त्याबद्दलची उत्सुकता आपल्या मनात कायम राहते. त्या घटनेमागे नेमकं काय आहे, तो प्रसंग नेमका कसा घडला याबद्दल तर्‍हेतर्‍हेने चर्चा होत असते. सत्य कायम अनुत्तरितच राहतं…
काही मित्र मजा-मस्ती करण्यासाठी एका अपरिचित जंगलात जातात. तिथे गूढ आणि अमानवी शक्तींशी त्यांचा सामना होतो. मृत्यू आणि जीवनाचा संघर्ष सुरू होतो… शेवट होतोच! पण कोणाचा?
पूर्ण कथा वाचण्यासाठी खालील लिंकवर क्लिक करा…
अभिषेक बुचके || @Late_Night1991
अजून कथा वाचा…
अन्वयार्थ – तुटलेली नाती, जमलेली युती!
समीक्षा || अन्वयार्थ || राजकारण || लोकसभा २०१९ || युती || हतबलता आणि अगतिकता
स्वर्गीय अटल बिहारी वाजपायी यांचं एक वाक्य होतं, “भाई, जाए तो जाए कहाँ?” या एका वाक्यातून त्यांनी त्यांच्या पक्षाची हतबलता सांगितली होती. आज वाजपायी आपल्यात नाहीत, पण आज टीव्हीवर युतीचं जे काही बघितलं ते याहून काही वेगळं नव्हतं. दोन्ही पक्षांची अगतिकता आणि हतबलता आज दिसून आली. पण आज वाजपायी असते तर त्यांनी हेच केलं असतं का? किंबहुना त्यांनी अशी वेळ येऊ दिली असती का हे त्याला उत्तर असेल.
गेली साडेचार वर्षे युतीच्या नावाखाली सत्तेसाठी चालवलेल्या पोरखेळाची सर्वोच्च पातळी आज महाराष्ट्राने बघितली. पंचेवीस वर्षांची युती एका बाजूला आणि गेल्या पाच वर्षात शिवसेना-भाजपने केलेला चिखल एका बाजूला असं म्हणायची वेळ आली आहे. जी समज, जी दूरदृष्टी सेना-भाजपच्या आधीच्या नेत्यांमध्ये होती ती आजच्या नेतृत्वात अजिबात नाही. आधी एकत्र खेळायचं, रडीचा डाव करून एकमेकांची माथी फोडायची आणि पुन्हा एकत्रच खेळायचं असा तो पोरखेळ. हे सगळं कशासाठी केलं हा प्रश्न अनुत्तरित राहतो.
पाच वर्षांपूर्वी लोकसभेत शिवसेनेकडून हवं ते साधून झाल्यावर भाजपने हवेची दिशा बघून सत्तेसाठी युती तोडली. त्यावेळी सामान्य जनतेपासून, पत्रकार व राजकीय क्षेत्रात शिवसेनेसाठी प्रचंड सहानुभूती होती. शिवसेनेला त्यावेळी 63 जागा जिकता आल्या त्या याच सहानुभूतीतून. पण त्यानंतर शिवसेना हतबलतेने पुन्हा भाजपसोबत जाऊन मिळाली. हेही जनतेने बघितलं आणि स्वीकारलं. झोपडपट्टीत होतो तसा रोजचा तमाशा महाराष्ट्राच्या जनतेने बघितला. मुंबई महापालिकेच्या वेळेस जो राजकीय आखाडा झाला तो तर किळसावाणा होता. गल्लीतल्या कार्यकर्त्याने एकमेकांच्या सर्वोच्च नेत्यांची अब्रू काढली. त्यानंतर गेल्या सहा महिन्यात शिवसेनेने भाजपवर जे आसूड ओढले त्याला महाराष्ट्राच्या राजकीय इतिहासात तोड नव्हती. इतकं सगळं होऊनही आज हे दोन पक्ष एकत्र आले हे जनतेच्या खरच पचणी पडेल का? हा साधा विचारही दोन्ही पक्षांच्या नेतृत्वाने केला नाही.
गेल्या पाच वर्षातील भाजपची सत्तानीती संपूर्ण देश बघतोय. अस्तीत्वात असलेली सरकार पाडून स्वतः सत्ता मिळवणे, पीडिपी सारख्या विरोधी विचारधारेच्या पक्षांशी युती करणे अशा अनैतिक बाबी जनतेने बघितल्या. बिहारमध्ये तर लोकशाहीला लाज वाटेल अशा घडामोडी घडल्या. पण आज जे घडलं त्यात महाराष्ट्रातील शिवसेना नावाचा पक्ष होता हे जास्त बोचणारं आहे. असं नाही की शिवसेनेने अशा राजकीय खेळी कधी खेळल्या नाहीत. बाळासाहेबांनीही असे अनेक डावपेच खेळले, भूमिका बदलल्या पण तेथे सत्ता मिळवणे हा हेतु नव्हता. पण आज जे डोळ्यासमोर दिसत आहे ते सरळसरळ सत्तेसाठी स्वतःच्या धोरणांना पायदळी तुडवणे झालं. गेली चार वर्ष (अगदी कालपर्यंत) जी आगपाखड केली ती केवळ तीन-चार जागांसाठी होती का असा प्रश्न शिवसेनेच्या सामान्य कार्यकर्त्यांना पडतो. आणि शिवसेनेसमोर युतीसाठी झुकायचं असेलचं तर शिवसेनेला संपवण्याचे प्रयत्न कशासाठी केले हा प्रश्नही भाजपच्या कार्यकर्त्यांना पडू शकतो.
युती ही दोन्ही पक्षांसाठी निव्वळ अगतिकता आणि हतबलता आहे. भाजपाच्या विरोधात कितीही रोष, असंतोष असला तरी शिवसेनेला केंद्रात कोणत्यातरी एका पक्षासोबत जाणं गरजेचं आहे. देशात दोन राष्ट्रीय पक्ष आहेत जे केंद्रात सत्ता स्थापन करू शकतात. एक भाजप अन दुसरी कॉंग्रेस. शिवसेना घडली ती कॉंग्रेस विरोधात उभी राहून आणि शिवसेनेची हिंदुत्ववादी विचारसरणी कॉंग्रेस कधीच स्वीकारू शकत नाही. त्यामुळे उघड युतीचा हा मार्ग संपतो. राहिला मार्ग छुप्या युतीचा, तर अशा संबंधांना कधीच लोकाश्रय मिळत नाही. ती काही काळाची व्यवस्था असू शकते. त्यामुळे उरते ती भाजपा! शिवसेनेला भाजपाशी कसलंही वैर नाही, पण आज भाजपा चालवणार्‍या मोदी-शहा या जोडीशी त्यांना फारसं ममत्व नाही. मोदी-शहा ही जोडी कर्जाच्या वसुलीला आलेल्या अधिकार्‍यांसारखे आहेत, त्यांना ‘हो किंवा नाही’ इतकंच कळतं. आजतरी भाजपा इतकाच मर्यादित आहे. याच्याशी जुळवून घेण्याशिवाय सेनेकडे कसला मार्ग नाही. जेंव्हा वेळ येईल तेंव्हा हा सर्व रोख व्याजासकट वसूल केला जाईल याबद्दल कोणाच्याही मनात शंका नाही. दुसरीकडे आहे मोदी-शहा यांचा भाजप. यांना शिवसेना कशासाठी हवी आहे? तर केवळ काही जागांसाठी शिवसेना सोबत असणं गरजेचं नाही, पण शिवसेनेची उपद्रवमूल्यता इतकी आहे की ती मोदी-शहा जोडीला अन भाजपला अख्ख्या देशात बेअब्रू करू शकते. त्याची केवळ एक चुणूक शिवसेनेने अयोध्या दौर्‍यात दाखवून दिली. विरोधकांना चार वर्षात जे साध्य करता आलं नाही ते या एका दौर्‍याने साध्य झालं. भाजपला हिंदुत्ववादावर कोंडीत पकडणं! शिवसेनेची ही रोजची नवी किरकिरी भाजपला त्रासदायक ठरू शकली असती. भाजपचा जो मूळ मतदार आहे त्याच्यासमोर भाजपचं ढोंगी हिंदुत्व उघडं पडलं असतं तर भाजपने विश्वासार्हता गमावली असती. भाजपला secular वगैरेच्या विरोधात लढाई जितकी सोपी असते तितकी ती हिंदुत्ववादी शिवसेनेच्या विरोधात सोपी राहिली नसती. महाराष्ट्रात भाजपा शिवसेनेची हिंदू मते खाऊ शकते तर देशभरात शिवसेना भाजपची मते का खाऊ शकणार नाही हे साधं गणित आहे. शिवसेनेला संपवण्याचे प्रयत्न करूनही शिवसेना संपत नाही हे लक्षात आल्यावर भाजपला एक पाऊल मागे येण्यावाचून पर्याय नव्हता. आज जे चित्र बघायला मिळालं ते मनोमिलन नव्हतं तर निव्वळ अगतिकता होती.
शिवसेनेची नाचक्की!
गेल्या चार वर्षात एकही असा दिवस नसेल की जेंव्हा शिवसेनेने भाजपवर आसूड ओढला नसेल. रोज नवनवीन हत्यार चालवत भाजपला घायाळ करायची रिघचं सेनेने लावली होती. यामुळे भाजपविरोधी असलेला मतदार सेनेच्या बाजूला झुकला होता. त्यात कॉंग्रेस-एनसीपी ची संपूर्ण स्पेस शिवसेनेने व्यापली होती. जर शिवसेना स्वबळावर लढली असती तर भाजपविरोधी मते प्रामुख्याने सेनेला मिळाली असती. या प्रक्रियेत शिवसेनेला स्वतःच्या पक्षाचा विस्तार करायची मोठी संधी होती. ती शिवसेनेने आज गमावली आहे. आज शिवसेनेची विश्वासार्हता धुळीस मिळाली आहे. जनतेने शिवसेनेला साथ दिली कारण ती खंबीरपणे मोदीच्या विरोधात उभी होती, पण तो मतदार आता शिवसेनेपासून कायमचा दुरावला आहे. दुसरीकडे, रोज भाजपाच्या विरोधात बोलल्याने, सरकारच्या कारभारावर टीका केल्याने सरकारमध्ये आम्ही सामील नाही आहोत अशी प्रतिमा सेनेने करून घेतली. आता सरकारबाबतीत चांगलं मत ठेऊन असलेला मतदारही सेनेपासून दुरावला. सर्वात महत्वाचं म्हणजे, शिवसेनेचा प्रामाणिक मतदार जो या कोलांटउडीने दुखवला गेला असेल तोही दुरावल्या गेला. तीनही मार्ग खुंटल्याने आजची शिवसेना खर्‍या अर्थाने अस्तित्वहीन आहे. केवळ पक्ष, नेते टिकवले अन सत्ता टिकवली म्हणजे पुन्हा निवडून येता येणं शक्य नसतं, लोकांचा विश्वास महत्वाचा असतो. तो कदाचित संपला असेल. अशा परिस्थितीत मनसे नावच्या पक्षाला खूप मोठी संधी आहे. शिवसेनेचा प्रामाणिक मतदार आज अस्वस्थ असणार जो कुठेतरी आधाराच्या शोधात असेल. आज महाराष्ट्रात राज ठाकरे हे एकटे आहेत. प्रयत्न करूनही -महाआघाडीची कवाडे त्यांना उघडली गेली नाहीत. जो नवमतदार मोदींच्या विरोधात सेनेकडे आशेने पाहत होता तो आता सैरभैर झाला असेल. कॉंग्रेस-एनसीपी सारखे पक्ष त्यांचा विश्वास संपादन करण्यात यशस्वी होईल अशी शक्यता नाही. राज ठाकरे यांनी नेहमीची धरसोड वृत्ती सोडून कणखर भूमिका घेत मतदारांची मोट बांधायचा प्रयत्न केला तर आजपासून शिवसेना कमी व्हायला आणि मनसे वाढायला सुरुवात होईल. मनसेने स्वबळावर लोकसभेच्या काही जागा लढवल्या तर किमान एक-दोन जागी ते यशस्वी होऊ शकतात.
शिवसेनेची नीती.
जो विचार सामान्य माणूस, शिवसैनिक आणि पत्रकार करत आहेत तो विचार (किंवा भीती) सेना नेतृत्वाच्या मनात आला नसेल असं नाही. पण अगतिकता आणि हतबलता हेच त्याला उत्तर आहे. काही गणितं, काही आडाखे बांधून उद्धव ठाकरेंनी हा निर्णय घेतला असेल यात शंका नाही. भाजपची केंद्रात स्वबळावर सत्ता येऊ नये हीच एकमेव मनीषा सेनेसह इतर सर्व मित्रपक्षांच्या मनात असेल. स्वबळावर सत्तेत आलेला भाजपा कसा वागतो याची उदाहरणे ताजी आहेत. भाजपला 200 च्या आत रोखायचं हाच मोदी विरोधकांचा एकमेव ध्यास आहे. त्यातील 23 जागा सेनेने आधीच पाडल्या आहेत. कारण त्या 23 जागा शिवसेना स्वतः लढणार आहे. उरल्या 25 जागा. त्या जागी शिवसेनेने भाजपला मदत करणं काही अनिवार्य नाही. याउलट, जालना, जळगाव, मुंबई नॉर्थ-वेस्ट यासारख्या ठिकाणी शिवसेना बंडखोरांच्या माध्यमातून भाजपाच्या जागा पाडायला हातभार लावेल. भाजपला महाराष्ट्रात 15 जागांच्या वर जाऊ न देणे ही सेनेची रणनीती असू शकते. जर केंद्रात भाजपा 200 च्या आसपास अडकली (ज्याची आज शक्यता सर्वाधिक आहे) आणि सेनेचे 15 पेक्षा अधिक खासदार निवडून आले तर शिवसेनेसाठी तोच विजय असेल. विधानसभा स्वबळावर लढवणे सेनेसाठी सोपं आहे कारण विधानसभेच्या अशा 150 अशा जागा आहेत जिथे शिवसेना कधीना-कधी जिंकलेली आहे. भाजपला नमवणे अशा वेळी सोयीचं जाऊ शकतं. उद्धव ठाकरेंच्या डोक्यात अशी रणनीती असू शकते. पण हे कितपत शक्य आहे यावर सर्व अवलंबून आहे.
भाजपची कोंडी!
गेल्या लोकसभा निवडणुकीच्या वेळेस जनमानस कॉंग्रेसच्या विरोधात होतं आणि मोदींच्या प्रेमात होतं. 2014 ची निवडणूक सर्वार्थाने वेगळी होती, पण 2019 ची निवडणूक सामान्य आहे. सत्ताधारी आणि विरोधक यांच्यात. गेल्यावेळी भाजपला मिळालेलं यश अनपेक्षित होतं. ते पुन्हा मिळवणं कठीण आहे. देशात विरोधकांचं एकत्रीकरण सुरू आहे. विशेषतः प्रादेशिक पक्षांनी भाजपला रोखायचा विडाच उचलला आहे. उत्तर प्रदेशचं मैदान भाजपसाठी अनुकूल नाही. पश्चिम भारतात गेल्या वेळेस सारखं अभूतपूर्व यश पुन्हा मिळू शकत नाही. दक्षिणेत भाजपला फार वाव नाही. पूर्वोत्तर, बंगाल, ओरिसा ही राज्ये भाजपसाठी आज महत्वाची आहेत. यात महाराष्ट्रात आज असलेलं संख्याबळ टिकवणे भाजपासाठी अत्यंत महत्वाचं आहे. आजच्या पत्रकार परिषदेत शहा यांनी एक प्रकारे झालेल्या प्रकाराबद्दल दिलगिरीच व्यक्त केली. उद्धव यांनी ‘चौकीदार चोर है’ असं म्हणूनही पुन्हा मातोश्रीच्या पायर्‍या चढणे ही निव्वळ अगतिकताच आहे. पुन्हा एकदा, लोकसभेत शिवसेनेला वापरुन घ्यायचं आणि विधानसभेत ‘पटक देंगे’ करायचं हेच अमित शहा यांच्या डोक्यात असणार. युती केल्याने शिवसेनेच्या जागा निवडून आणणे भाजपसाठी गरजेचं आहे कारण, शिवसेनेचा उमेदवार पडला तर कॉंग्रेस आघाडीचा निवडून येऊ शकतो. जर भाजपा पुन्हा स्वबळावर केंद्रात सत्तेत आली तर त्याच क्षणाला शिवसेना संपवण्याचं काम अधिक ताकदीने हाती घेतलं जाईल. त्यावेळी शिवसेनेच्या हातात कुठलंही हत्यार (राम मंदिर वगैरे) शिल्लक नसेल.
राजकारण निर्दयी लोकांनी सामन्यांच्या भावनेचा फायदा उचलूनच केलं जातं. त्याला कुठलाही पक्ष किंवा नेता अपवाद नाही. राजकारणाची गटार दुर्गंधीच असते. ती उघडली की सामान्यांना नाके मुरडावी लागतातच. जगाच्या कोणत्याही कोपर्‍यात गेलात तरी असलेच राजकारणी असतील. सत्तेपुढे शहाणपण नसतं. गरीबी हटाव, मंदिर वही बनाएंगे, संपूर्ण क्रांती, शायनिंग इंडिया, अच्छे दिन ही सगळी जनतेला मूर्ख बनवल्याचे उत्कृष्ट चेहरे आहेत. हल्ली मराठी, हिंदुत्व, सेक्युलरिसम, विकास हे हल्लीचे चेहरे. काळ बदलत जातो, माणसाची प्रवृत्ती काही बदलत नाही. सत्ता ही अनादी अनंत सत्य आहे, मी नाही मिळवली तर दूसरा कोणीतरी मिळवेल, जो मिळवेल तो इतरांना गुलाम बनवेल.
@Late_Night1991
कुरूप प्रेम
मराठी कथा || मराठी साहित्य || प्रेमाचा रंग || Marathi Story || लघुकथा
आज तिचा मुलगा दिसला। तोही अगदी तिच्यासारखाच गोड, गोरा अन पाणीदार डोळ्यांचा. त्याच्याकडे बघून आज तिचीच आठवण प्रकर्षाने दाटून येत होती. पुरुषाच्या आयुष्यात ती असतेच असते. कधी कोणाला ती भेटते तर कधी ती फक्त आठवणीत राहते… प्रेम तर जीवापाड करत होतो तिच्यावर, पण चतुर्थीच्या चंद्राप्रमाणे ते अर्धवट पण पवित्र, पूजनीय राहिलं… निरागसपणे, अनाहूतपणे झालेलं प्रेम जितकं जुनं होत जातं तितकं ते लिंबाच्या लोणच्याप्रमाणे नसनसात मुरत जातं, पण त्यातला गोडवा कधीच कमी होत नाही….
हा जर आमच्या दोघांचा मुलगा असता तर इतका गोड असला असता का? हा प्रश्न मला लागलीच स्पर्शून गेला. त्या गोऱ्या, सुरेख लावण्यवती समोर मी अक्षरशः राख होतो. माझ्या मनातला हाच न्यूनगंड मला कधी तिच्यावर मनमुरादपणे प्रेम करू देत नव्हता. चंद्राला ग्रहण लागेल की काय अशी भीती वाटत राहायची.
तिच्याशी बोलतानाही मनात सतत स्वतःच्या कुरूप असण्याची सल कायम बोचत असायची. तिच्या पाणीदार डोळ्यात मला माझं विचित्र, अप्रिय रूप दिसायचं. यामुळेच आमचं प्रेम कधी बहरू शकलच नाही. तिचं माझ्यापेक्षा सुंदर असणंच मला आमच्या प्रेमात अडसर वाटत होतं… मी स्वतःच्याच कोंडमार्‍यात अडकलो होतो…
तिला माझ्या मनातील भावना व्यक्त केल्या तर मित्र म्हणूनही ती माझ्या कबड चेहऱ्याबद्दल थट्टा करेल हीच भीती कायम असायची. दुर्दैवाने एकतर्फी प्रेमाचं ते वर्तुळ कधी पूर्ण होऊच शकलं नाही आणि कर्करोगाप्रमाणे विरहाची अन अपराधीपणाची दाह मनात नेहमीच घर करून राहिली…
तिच्या मुलाशी मी बोलत होतो… त्या गोंडस चेहर्‍याकडे बघितल्यावर आपसूकपणे एका जुन्या असह्य जखमेवरची खपली उकरल्या गेली होती… फेसबुकवरील फोटोपेक्षा तो खूपच गोरा अन लाघवी वाटत होता… अगदी त्याच्या आईसारखाच सुंदर!!
त्याच्याशी बोलत असताना आमच्या चिमुकलीने मला, “बाबा” म्हणून हाक दिली. माझी मुलगी! माझी मुलगी खूपच सुंदर, गोड अन छान दिसते… तिच्या आईवर गेलीय न! जेंव्हा तिच्याकडे बघतो तेंव्हा मन समाधानाने भरून वाहतं.. ती माझ्यासारखी नाही दिसत यामुळेच.. माझी कुरूपता तिच्यात उतरली नाही यासाठी परमेश्वराचे शतदा आभार मानत असतो…
मी माझाच नव्हतो. माझ्याच मनाने मला मारलं होतं. सृष्टीत निर्माण होणारा प्रत्येक जीव हा सुंदर असूच शकत नाही, पण तरीही सृष्टीने त्याला स्वतःची ओळख, स्वतःचं वेगळेपण दिलेलं आहे हे मला कधी उमजलच नाही. स्वतःवर प्रेम करायला शिकलं की जगही आपल्याला कवेत घेतं ही जाणीव कधीच नव्हती. प्रेम हे मनापासून केलं जातं, त्याचा वरवरच्या सौन्दर्यवर, आकर्षनावर काहीच संबंध नसतो…
जोपर्यंत माझ्या पत्नीने मला फक्त वरवरच्या सौंदर्यापेक्षा मनातील सौंदर्यावर प्रेम करायला शिकवलं नाही तोपर्यंत
मी न्युंनगंडच्या दरीत अडकून होतो.. तिनेच माझा दृष्टीकोण बदलला… डोळ्यावर चढवलेला चश्मा उतरवला… तिच्यामुळेच मी खूप सुखी होऊ शकलो… पण हे सगळं तिने, माझ्या प्रेयसीने, पहिल्या प्रेमाने का केलं नाही याचही दुखं होतं… तिने मला कधी समजून घेण्याचा प्रयत्न केलाच नाही…
माझी बायको खेड्यातील अडाणी स्त्री. तिने माझ्याशी का लग्न केलं हा प्रश्न मला नेहमी सतावत असे. तिचं कुटुंब परिस्थितीने गांजलेलं होतं. माझ्याकडे चांगला पैसा होता. लग्न लागलीच जमलं. लग्न वगैरेवर विश्वास राहिला नसताना मी तिच्याशी लग्न केलं अन ती माझ्या आयुष्यात आली. पण माझ्यासारख्या कुरूप माणसाने पैशाच्या बळावर तिला विकत घेतलं आहे असा आरोप मीच माझ्यावर करत असे. पण मी चुकत होतो. तिने माझ्या वरच्या रूपावर किंवा पैशांकडे बघून नव्हे, तर आतल्या संवेदनशील माणसाकडे बघून मला स्वीकारलं. माझ्या कुरूपतेप्रती तिच्या मनात कधीही घृणा किंवा राग मी कधीच बघितला नाही, कारण तिच्याप्रती ते सगळं निरर्थक होतं. भरकटत असलेल्या नावेला किनारा भेटला. मला पूर्णतः बदलून टाकलं तिने. जगण्याचा नवा दृष्टीकोण दिला. तिथे मला खरं प्रेम झालं… उमगलं…
भूतकाळ लयाला जाऊन आज मी अतिशय सुखी, समाधानी आयुष्य जगत होतो. एक नवा उदय झाला होता.
माझी मुलगी अन तिचा (जुन्या प्रेयसीचा) मुलगा वर्गमित्र!!! ते एकमेकांसोबत मनमोकळेपणाने खेळत होते, मस्ती करत होते. त्या निरागस मनात कसल्याही न्यूनगंड वगैरे जाणिवा नव्हत्या.. खूप समाधान वाटत होतं… आमचं अर्धवट राहिलेलं वर्तुळ यांनी पूर्ण करावं असा विचार मनात डोकावून गेला!!!
तसं पाहायला गेलं तर एकतर्फी प्रेमातून काहीही साध्य होत नसेल, तरीही कधीतरी हळुवारपणे स्वप्नात प्रवेश करून धुक्यात दिसणारी तिची अंधुकशी प्रतिमाही जगण्यातील उर्मि, हुरहूर वाढवून जाते… अशा एकतर्फी प्रेमात न वासनेचा दर्प असतो न असूयेला स्थान असतं… देवघरातील समईतील अखंड तेवत राहणार्‍या मंद ज्योतीप्रमाणे ते प्रेमही स्तब्धपणे अन मंदपणे तेवत असतं… तितकच पवित्र, तितकच सुखावह… त्याचा प्रकाश मनातील गाभर्याला सतत उजळून टाकत असतो अन ऊब देत राहतो…
===समाप्त===
सर्व हक्क सुरक्षित @ अभिषेक बुचके & latenightedition.in & @Late_Night1991
The Chosen One
The Chosen One
Author -Manali Gharat
मनाली घरात यांचं “The Chosen One” हे पुस्तक वाचण्यात आलं. खरं तर इंग्रजी पुस्तक फार वाचत (वाचवत) नाहीत. म्हणजे, Harry Potter नंतर कुठलेच इंग्रजी पुस्तकं वाचले नाहीत. पण या पुस्तकाचं नाव “The Chosen One” असं असल्याने आणि Harry Potter सुद्धा The Chosen One असल्याने हे पुस्तक वाचवसं वाटलं.
पुस्तकाच्या मुखपृष्ठावरून पुस्तकात नेमकं काय असेल याचे संदर्भ लागत नाहीत. पण नाव The Chosen One आहे म्हणजे काहीतरी गूढ असेल वाटतं. पुस्तकाच्या Contents मध्ये एकूण 13 chapter दिसतात. त्यावरून असं वाटतं की पुस्तकात विविध कथा असतील, कथासंग्रह असेल. त्यातील पहिला Chapter ‘The Father’ वाचायला सुरुवात केली. आई-वडील-मुलगा अशा त्रिकोणी परिवाराची कथा सुरू होते. पात्रांची ओळख होते. लागलीच दूसरा Chapter वाचायला सुरुवात केली आणि समजलं की पहिल्या भागातील कथाच पुढे सरकत आहे. एकंदरीत कादंबरी आहे हे समजलं. कादंबरी वाचताना एक असतं, एकदा पात्रांच्या आयुष्यात शिरकाव केला, त्यांची गोष्ट वाचायला सुरुवात केली, त्यांची सुख-दुखे समजायला सुरवात केली की शेवट होईपर्यंत थांबावं वाटत नाही. त्यासाठी लिखाण दर्जेदार हवं आणि कथेला गती हवी. येथे दोनहिची सांगड उत्तमरीत्या घातली. योग्य गतीने पुढे जाणारी कथा आणि आणि त्याची मांडणी छान आहे. कुठेही रटाळपणा नाही किंवा कथा थांबल्यासारखी वाटत नाही. अय्यर कुटुंबाची कथा वाचकाला पुढे घेऊन जात असते. कथेत Twist & Turn येत राहिल्याने पुढे काय होणार? हा प्रश्न वाचकाला सतत पडत असतो. एक एक करत एकूण 13 chapter संपतात आणि उलगडतो तो “The Chosen One” याचा अर्थ! शेवटाला जो जर्क आहे तो स्तब्ध करणारा आहे. वाचकाच्या डोक्यात नसलेला शेवट जेंव्हा येतो तिथे लेखक/लेखिकेचं लिखाण जिंकलेलं असतं. लेखिकेला कदाचित शेवट आधी सुचलेला असावा असं वाटतं आणि त्याच्या अवतीभोवती कथा विणली आहे असं वाटतं.
कथा आहे अय्यर कुटुंबाची आणि त्या कुटुंबातील सदस्य आदित्य हा या कथेचा ‘नायक’ आहे. कथेबद्दल फार सांगणं उचित होणार नाही, त्यामुळे पुस्तक वाचतानाच ते पदर उलगडत गेले तर वाचनातील मजा टिकून राहील.
तरुणपणी अनेकांच्या आकांक्षा असतात, स्वप्नं असतात. ती स्वप्नं त्याचा अवकाश हा वास्तविकतेच्या पल्याड स्वतंत्र अस्तित्व राखून असतो. कल्पनेत असलेलं ते विश्व साकार करण्यात तरुणपण खर्ची पडत असतं. ज्याला ते साकार करता येतं तो यशस्वी म्हणवला जातो आणि ज्याला ते मिळवता येत नाही तो आयुष्यभर स्वप्नांच्या जगात हरवलेला असतो. बर्‍याचदा ती स्वप्न आपल्या वंशजाने, अपत्याने पूर्ण करावी असा त्याचा अट्टहास असतो. पण तरुणपनीच वास्तविक जीवनातील तीव्र स्फोटांची धग जर त्या स्वप्नाच्या विश्वाला बसत असेल तर माणूस हतबल होतो आणि कधीकधी त्यातून वेगळीच प्रतिक्रिया बाहेर पडते. आदित्यच्या जीवनातही अशा काही घटना एकामागून एक घडत जातात ज्याचा त्याच्या मनावर खोल परिणाम होत असतो. आपल्याच प्रियजनांनी केलेले आघात मनावर दडपण निर्माण करतात आणि आदित्य नैराश्येच्या, एकटेपणाच्या आणि अविश्वाच्या कोशात गुंफला जातो. तेथेच खरं व्यक्तिमत्व आकार घेत असतं. कथेत अशा काही प्रभावी घटना आहेत ज्यामुळे तीव्रता जाणवते. कथेत “नातं” आणि “नातेवाईक” याला वेगळ्या दृष्टीकोणातून दाखवलं आहे. ते थोडंसं गडद वाटत असलं तरी आजच्या काळात ती शक्यता नाकारताही येत नाही. रुंद होत जाणार्‍या अंधार्‍या गुहेतून बाहेर पडल्यावर अचानक लख्खं प्रकाश दिसावा तसं 11-12 chapter मधून दाटलेल्या अंधाराचा शेवट 13 chapter मध्ये होतो.
कथेचा विषय आणि मांडणी चांगली आहे. हळूहळू वाढत जाणारी उत्कंठा हीसुद्धा चांगली आहे. पण कथा अजून वाढावली असती तर शेवटाला जो जर्क बसतो तो आणखीन हेलावून सोडणारा असता. बाकी गोळाबेरीज केली तर नक्की वाचावं असंच पुस्तक आहे. एक नमूद करण्यासारखं म्हणजे, या कथानकावर एक web series येऊ शकते. शेवटून सुरुवात केली तर अफलातून होईल. कारण दृश्य माध्यमात जर हा विषय बघायला मिळाला तर आदित्य, सिया, गौरव, अप्पा वगैरे पात्र उभी करायला, ती बघायला भारी वाटेल. शिवाय scene detailing & description यामधून ही कथा आणखीन रंजकपणे मांडता येईल.
बाकी, मनाली घरत यांचं अभिनंदन आणि शुभेच्छा!
@Late_Night1991
ठाकरे चित्रपट
स्व. बाळासाहेब ठाकरे यांच्या आयुष्यावरील चित्रपट || ठाकरे चित्रपटाचं समीक्षण || Thackeray Movie Review
ठाकरे चित्रपट बघितला. चित्रपट म्हणून बघायला गेलात तर फार काही बघायला मिळेल असं नाही. चित्रपटात नाट्य नाही पण बाळासाहेबांच्या जीवनातील महत्वाच्या घटना उलगडून दाखवल्या आहेत. चित्रपटात ज्या महत्वाच्या घटना दाखवल्या आहेत त्या प्रभावी वाटत नाहीत. त्यात नाट्य नसल्याने ते केवळ इतिहासच एक पान वाटतं. बायोपिक असल्याने आणि त्यातही बाळासाहेबांसारखं तेजपुंज व्यक्तिमत्वाच्या आयुष्यावरचा बायोपिक असल्याने त्यात मुख्य घटना सोडून आजूबाजूला काही रचता येणं कठीण होतं. चित्रपटात बाळासाहेबांच्या आयुष्यातील महत्वाच्या घटना जशाला तशा दाखवण्याचा प्रयत्न यशस्वी झालेला आहे असं म्हणायला हरकत नाही. बाळासाहेबांवर जे आरोप केले जातात त्या आरोपांचं खंडन तर चित्रपटातून केलेलं आहेच पण शिवसैनिकांना नवीन ऊर्जा देण्याचा प्रयत्नही केला आहे. कृष्णा देसाई हत्या, आणीबाणीला पाठिंबा, मुस्लिम लीगशी युती, जावेद मियाँदाद प्रकरण यावर स्पष्टीकरण तर आहेच पण बाळासाहेबांचे विचार किती प्रखर आणि ठाम होते हे चित्रपटातून दिसेल. काही प्रसंग बघताना रोमांच उभे राहतात.
बाळासाहेबांनी मुंबईसह महाराष्ट्राला काय दिलं, मराठी माणूस उभं करण्यात त्यांचं काय योगदान होतं आणि त्यांनी किती त्याग केला यावर जे प्रश्नचिन्ह उभं करतात त्यांनी तर हा चित्रपट बघावाच. ज्यांना शिवसेना काय (होती?) आणि शिवसेनाप्रमुख बाळासाहेब ठाकरे काय आहेत हे माहिती नसेल तर त्यांनी हा चित्रपट जरूर बघावा.
बाळ ठाकरे हा सामान्य माणूस ते असामान्य शिवसेनाप्रमुख बाळासाहेब ठाकरे कसा हे पाहायला मिळेल. बायोपिक शिवसेनाप्रमुख बाळासाहेबांच्या आयुष्यावर आहे, मला तो बाळ ठाकरे यांचा बघायला आवडला असता. कौटुंबिक कलह आणि सततचं अस्थिर आयुष्य यात शिवसेनाप्रमुख प्रभावी होत गेले आणि हळवे असलेले बाळासाहेब हरवत गेले असं वाटतं. 2012 ला जेंव्हा बाळासाहेब गेले तेंव्हा टीव्हीवरील मुलाखतीतून आणि वृत्तपत्रातून त्यांच्या प्रियजनांच्या तोंडून जे ऐकायला, वाचायला मिळालं त्यातून बाळ ठाकरेच जास्त डोकावत होते. माध्यमांना आणि लोकांना त्यांच्यातील शिवसेनाप्रमुख हवा असायचा. कदाचित ती समाजाची गरज होती.
संवेदनशील माणसं एका बाजूला कलतात. त्यांच्यातील हळवेपणा त्यांना कठोर बनवत जातो. सर्वांवर विश्वास ठेवणाऱ्याला परताव्यात विश्वासघात पदरी आला की तो हतबल आणि कठोर होऊन हिटलर बनतो…
बाळासाहेब प्रचंड संवेदनशील व्यक्ती आहेत. त्यांच्या आयुष्यातील स्थित्यंतरे खरंच हेलावून टाकणारी आहेत. व्यक्ती आणि राजकारणी म्हणून दोष असतातच पण असामान्य कर्तुत्वामुळे ते प्रतिमेपुढे तोकडे पडले की माणसाला देवपण प्राप्त होतं.
एक सांगायचं म्हणजे, 2012 साली निखिल वागळे यांनी बाळासाहेबांची मुलाखत घेतली होती त्यात जे होतं तेच चित्रपटात दृष्य स्वरुपात बघायला मिळेल.
नवाज नंबरी कलाकार आहे. त्याने बाळासाहेबांची भूमिका यशस्वीपणे निभावली. चित्रपटातील गाणं तर ठाकरे यांच्यासारखंच वादळी आहे!
बाळासाहेबांवर प्रेम असलेल्या व्यक्तीने जरूर बघावा असा चित्रपट!
ठाकरे चित्रपटातील खणखणीत गाणं…
अभिषेक बुचके || @Late_Night1991
