News & Views – ||-अभिषेकी-||

श्रद्धा और सबुरी

By admin | September 30, 2018 | Comments 0 Comment

Indian Share Market || Opportunities In Investment || शेअर बाजार मराठीत || गुंतवणूक

DHFL आणि Yes Bank हे आज भारतीय शेअर बाजारातील चर्चेचे विषय आहेत. DHFL सारखी एक strong NBFC एका दिवसात पन्नास टक्के तुटते आणि आठ दिवस झाले तरी त्यात म्हणावी तशी recovery येत नाही. बरं असही नाही की त्यात काहीतरी मोठी नकारात्मक बातमी बाहेर आली आहे किंवा कसला घोटाळा उघडकीस आला आहे. PNB किंवा PC Jeweller मध्ये जेंव्हा irregularities उघडकीस आल्या तेंव्हा त्यातही टप्प्याटप्प्याने तूट झाली होती, पण इथे कशातच काही नसताना हा सगळा प्रकार होत आहे. यात नक्कीच काहीतरी NEWS असेल जेणेकरून हा शेअर पडतो आहे जे सामान्य गुंतवणूकदाराला अजून समजलं नाहीये. एखाद्याच्या चारित्र्यावर चिखल उडवून दिला म्हणजे लग्न जमायचीही बोंब होते तशातला भाग आहे हा. बरं चारित्र्यावर चिखल उडवावा असं काही घडलं आहे किंवा बघितलं आहे असं अजूनतरी काही नाही. इतरत्र उठलेला कल्लोळ बघूनच हा सगळा तमाशा सुरू आहे असं दिसतं आहे.

दुसर्‍या बाजूला आहे Yes bank. अगदी महिन्यापूर्वीची वस्तुस्थिती अशी आहे की, जवळपास 400 रुपयाला हा शेअर ट्रेड करत होता. त्यावेळेस अनेक Fundamental आणि Technical analyst या शेअरला BUY करा वगैरे म्हणत होते. शेअर मग कोसळू लागला. आणि राणा कपूर यांच्याबद्दलची बातमी आल्यावर तर हाहाकार माजावा तसा हा शेअर कोसळत निम्म्यवर आला आहे. अजूनही काही विश्लेषक याला Portfolio मध्ये ठेऊ नका असं म्हणत आहेत. महिन्यात असं काय घडलं हे अवर्णणीय आहे. पण यालाच शेअर बाजार म्हणतात. सामान्य गुंतवणूकदाराला यातील कसलाच थांगपत्ता नसतो.

या दोन शेअरमुळे अनेकांचे portfolio zero झाले आणि पैशांची माती झाली. अवघ्या पंधरा दिवसांच्या कलावधीत असं झालं. असे धक्के सामान्य गुंतवणूकदार पचवू शकत नाही. अशा धकक्यांमुळेच अनेक Traders शेअर बाजाराला राम राम करतात.

इतिहास बघितला तर असं दिसून येतं की यातून काहीच निष्पन्न होत नाही. सगळे बडे मासे याच्यातच पैसा कमवतात. चांगले शेअर्स zero होत नसतात हे माहीत असूनही सामान्य गुंतवणूकदार चिंतेत असतो कारण त्याचा कष्टाचा पैसा तिथे लागलेला असतो.

Divis Lab. ही एक Pharma sector मधील कंपनी आहे. या कंपनीचा दोन वर्षांचा ग्राफ बघितला तर काही निरीक्षणे लक्षात येतील. Sept 16 ला हा शेअर जवळपास 1300 च्या वर कार्यरत होता. मग Feb 18 मध्ये तो 760 पर्यन्त आला. त्यानंतर एक न्यूज आली आणि हा शेअर अजूनच कोसळला. कोसळत असताना 100 च्या पटीने तो पडत गेला आणि May 2017 मध्ये तो 540 च्या नीचांकी पातळीवर जाऊन बसला. त्यावेळेस अनेकजण overall pharma sector बद्दल नकारात्मक बोलत होते. कोणीही ते शेअर BUY करायचा सल्ला देत नव्हते. पण जवळपास महिन्याच्या आतच त्या शेअरने उसळी घ्यायला सुरुवात केली आणि Sept 17 मध्ये तो 970 ला पोहोचलाही. Nov पासून आजपर्यंत तो एकदाही 1000 च्या खाली गेलेला नाही. आज तो All Time High ला आहे.

अगदी अशीच story Sunpharma या Pharma क्षेत्रातील दिग्गज कंपनीची आहे. काही महिन्यांपूर्वी हा 450 च्या आसपास होता जो आता 650 च्या आसपास आहे. US FDA कडून काही Plants ला मंजूरी न मिळू शकणे ही नकारात्मक news होती जी या शेअर ला आणि संपूर्ण sector लाही खाली घेऊन गेली आणि आता अशाच पद्धतीच्या सकारात्मक news या संपूर्ण sector ला positive ठरत आहेत.

दूसरा शेअर आहे Infosys. IT क्षेत्रातील दिग्गज कंपनी. सन 2016 ते 2017 मध्ये IT कंपनीसाठी खूप कसोटीच होतं. या वर्षात IT शेअर्स ने negative returns दिले. नंतर Infosys साठी खूपच negative news आली. विशाल सिकका यांचं कंपनी सोडणं. तेंव्हा याचे शेअर्स खूप तुटले. जवळपास 850 च्या आसपास भाव बघायला मिळाले. Negative News ने बाजारातल्या सामान्य गुंतवणूकदारांना चक्रावून सोडलं आणि मोठे losses ही झाले. त्यावेळेस असं म्हंटलं जात होतं की ही कंपनी सहजासहजी परत पहिलं वैभव बघू नाही शकणार. पण आज, म्हणजे केवळ वर्षभरात Infosys ने आपला नवा उच्चांक गाठला. जवळपास 1450 चा High नोंदवला.

मॅगीची बातमी तर सर्वांना माहिती असेलच. दोन वर्षांपूर्वी मॅगीमध्ये घातक रसायने आहेत आणि ते मानवी शरीरसाठी धोकादायक आहेत वगैरे बातमी आली आणि मॅगी हे उत्पादन बनवणारी कंपनी Nestle चा शेअर बराच कोसळला. मॅगी हे nestle च्या महत्वाच्या product पैकी एक आहे. त्यावर भारतात बंदी घातली जाईल अशी ती बातमी होती ज्यानंतर ह्या शेअरमध्येही हाहाकार माजल्याप्रमाणे विक्री झाली. पण अल्पावधीतच हा शेअर परत वर आला.

दोन-तीन महिन्यांपूर्वीही UPL या शेअरच्या बाबतीत अशाच प्रकारचे सेंटिमेंट होते. 700 रुपयांच्या मूल्यापासून तो शेअर 540 पर्यन्त खाली गेला होता. पण नंतर Clarity आल्यानंतर एका दिवसात तो 20% वाढला आणि पुन्हा 740 च्या स्तरापर्यंत गेला. हासुद्धा Yes Bank प्रमाणे Nifty मधील स्टॉक आहे.

असे एक नाही अनेक उदाहरणे देता येतील. अशा अनेक दिग्गज कंपन्या आहेत ज्या काहींना-काही निमित्त झाल्याने कोसळल्या. पण त्यांचे Fundamental strong असल्याने त्या क्षेत्रातील समस्या दूर होताच त्या परत चमकू लागल्या. शेअर बाजारात चढ आणि उतार ही मूलभूत बाब आहे. जसं सोयाबीन, ऊस, कापूस, तूर इत्यादिचे भाव कायम सारखे राहत नाहीत. कालानुरूप व परिस्थितीनुसार त्यांचे दर कमी जास्त होत असतात तसच शेअर्सच्या बाबतीतही आहे. चांगल्या दर्जाचे शेअर्स पडत असतील तर टप्प्याटप्प्याने त्यात गुंतवणूक करून थोडी वाट बघितली तर उत्तम परतावा मिळतो. यात patience हा खूप महत्वाचा factor आहे. कुठलही sector कायम वाढत राहील असं होत नाही. त्यात उतार चढ येतच असतात. तसं नसतं तर आजपर्यंत Nifty, Sensex लाखावर पोचले असते. यासाठीच Diversified Portfolio महत्वाचा असतो. गेल्या वर्षी खराब कामगिरी करणारे IT व Pharma ह्या वर्षी चांगलं काम करत आहेत. कोणीतरी कोसळणार आणि कोणीतरी वाढणार हा बाजाराचा मूलभूत नियम आहे त्यात panic होण्यासारखं काहीच नाही. जे वाढत आहेत त्यात Trade करून पैसा कमवायचा आणि जे कोसळत आहेत त्यात गुंतवणूक करून दीर्घकाळासाठी पैसे ठेवायचे आणि ते वाढले की त्यातून नफा वसूल करायचा हे शेअर बाजराचं मूलभूत तत्व आहे.

श्रद्धा आणि सबुरी हेच सध्यातरी हातात आहे!

अभिषेक बुचके

मंदी हीच संधी!

दक्षिण दुभंग

By admin | August 22, 2018 | Comments 0 Comment

लोकसत्ता वृत्तपत्रात “दक्षिण दुभंग” या गिरीश कुबेर यांच्या अग्रलेखावर प्रतिक्रिया!

https://t.co/Igq06e0Tug?amp=1

15 ऑगस्ट 1947 ला स्वतंत्र झालेला भारत हा विविध संस्थांनात विखुरलेला होता ज्याला टप्प्याटप्प्याने भारत राष्ट्राचा आकार प्राप्त झाला। तसं पाहिलं तर दक्षिण आणि उत्तर भारत हा भेद अन मतभेद खूप पूर्वीपासून आजतागायत सुरू आहेत।

शरीरातील प्रत्येक अवयवाला महत्वाचं काम असतं। त्यात कमी-जास्त असं काही नसतं। शरीर म्हणून ते एकत्र असतं।

#लोकसत्ता मध्ये गिरीश कुबेर यांनी लिहिलेला लेख अनेकांच्या डोळ्यात झणझणीत अंजन घालणारा आहे।

70 वर्षे झाली तरीही हा देश एकत्रित नांदतो आहे याचं आश्चर्य अन अभिमान वाटला पाहिजे।

उत्तर भारताने अनेकदा परकीय आक्रमण झेलली। फाळणी बघितली। राजकीय अस्थिरता, सांस्कृतिक उलथापालथ अनुभवली। या विविध कारणांनी तिथे आर्थिक स्थैर्य नांदू शकलं नाही। पण आजूबाजूच्या परिस्थितीमुळे राजकीय भूमिका बजावण्यात ते अग्रेसर होते।

पण दक्षिण भारतात बऱ्यापैकी स्थैर्य होतं अन सांस्कृतिक, भाषिक अस्मिता टिकून राहिल्या। लेखात नमूद केल्याप्रमाणे दक्षिण भारतातील साहित्यात फाळणी बद्दल फार उल्लेख नाहीत। त्याचप्रमाणे उत्तर भारतात दक्षिणेतील घडामोडीकडे फार लक्ष दिलं जात नाही।

महाराष्ट्र त्यांच्या मध्यावर आहे। ही सगळी आक्रमणे आपल्या इथे येऊन धडकली। काही विरली, काही पुढे गेली। मूळ विषय आहे प्रत्येक राज्याच्या भूमिकेचा! प्रत्येक राज्य व विभागाने स्वतःची भूमिका घेतली आहे। देशाच्या राजकारणाची सूत्रे उत्तर भारतात आहे हे सत्य आहे। तो अगदी पारंपरिक प्रघात आहे। दक्षिण भारताने संशोधन, आर्थिक स्थैर्य यात प्रामुख्याने वाटा उचलला। जसा पंजाबने सुरक्षा वगैरे बाबतीत। विषय असा आहे की, प्रत्येकाला स्वतःची भूमिका माहीत असताना स्वायत्त वगैरे विषय येतात कसे। माझं स्वतंत्र पाहिजे वगैरे…

शरीरात अवयवाला काम आहे, कुटुंबात प्रत्येकाची जबाबदारी आहे तशी देशातही आहे। तसेच देशातही! मग मध्ये मध्ये ही स्वायत्त, स्वतंत्र वगैरे येतं कुठून?

दक्षिण विरुद्ध उत्तर हा वाद नवा नाहीच। भाषा वगैरे थोपवणे हेही नवं नाही। पण अन्याय होतोय म्हणून स्वतंत्र अस्तित्व हवं हे चूकच।

आपल्या इथेही अशी मागणी होत असते। पण मुंबई पुणे स्थित माध्यमे नागपूर विदर्भातील बातम्याही देत नाहीत यामुळे महाराष्ट्राचे दोन तुकडे होऊ नाही शकत। भाषेचंही तसंच। कोण किती महसूल देतो, विकासात किती वाटा उचलतो वगैरे पेक्षा एक राष्ट्र ही संकल्पना स्वीकारली असताना हे दुभंग अवैध!

अभिषेक बुचके || @Late_Night1991

पॉपकॉर्न आणि बरच काही

15 ऑगस्ट आणि चर्चा

By admin | August 16, 2018 | Comments 0 Comment

लोकशाही || देश || स्वातंत्र्य || मानवी मूल्य ||

काल रात्री जवळपास तीन वाजेपर्यंत दोन मित्रांसोबत conf call वर लोकशाही, स्वातंत्र्य आणि भारत देश याबद्दल चर्चा सुरू होती. मध्ये मध्ये आयडिया, जिओ आणि एयरटेल आमच्या चर्चेमध्ये अडथळा आणायचा प्रयत्न करत होते पण पंगत बहरत असताना सोडून जायची इच्छा कोणाचीच नव्हती. प्रत्येकाने आपआपल्या जागा बदलत, हेलो हेलो करत नेटवर्कशी चिवटपणे लढा देत चर्चा सुरू ठेवली. आमची चर्चा ऐकण्यासाठी साक्षात वरूनदेव हजर होता. काहीजण आमच्या ह्या गहन चर्चेला रिकामटेकडेपणा म्हणू शकतात पण रात्री तीन वगैरे वाजेपर्यंत देशावर चर्चा करणे ही देशाप्रती असलेली बांधिलकी म्हणता येईल.

स्वातंत्र्य, पटेल-नेहरू-सावरकर, फाळणी, इंदिराजी, अटलजी ते मोदी या व्यक्तिमत्वांवर आणि परराष्ट्रनीती, पाकिस्तान, सामाजिक विकास, आरक्षण, वित्तीय तूट, भाषिक अस्मिता, पॉपकॉर्न इत्यादि विषय त्वेषाने मांडले गेले. मधून मधून जयाच्या जांभयाचा आवाज वगळता बाकी चर्चा जोरात चालू होती. मध्ये-मध्ये अमर्‍या ने सरकारचा निषेध वगैरे केल्याचंही ऐकू आलं पण नेटवर्कनेच त्याचा आवाज दाबला.

गहन चर्चा आणि मंथनानंतर असा निष्कर्ष निघाला की “जबतक सनिमा है तबतक लोग *** बनते रहेंगे..”

चर्चेत ज्याने उत्तम मुद्दे मांडून आपला प्रभाव इतर दोघांवर टाकला त्याने आज गोल्ड चित्रपट दाखवायचं ठरलं.

बाकी गमतीचा विषय बाजूला ठेवला तरी चर्चा खरच बरी झाली. भारतासारख्या अगडबम देशात, जिथे पावलोपावली सामाजिक संदर्भ, भाषा, जगण्याचे अर्थ, जाती, संस्कृती बदलत जाते त्या देशावर केंद्र सरकार पाच वर्षे समर्थपणे, कसलीही चूक न करता समर्थपणे काम करू शकत नाही अशी ओरड देशाच्या प्रत्येक कोपर्‍यतून होत असते. ज्या भूमीत एक समृद्ध संस्कृती नांदत होती ती आठशे वर्षे परकीयांच्या गुलामगिरीत जखडल्या गेल्यानंतर सत्तर वर्षात संपूर्ण सक्षम बनेल असा आशावाद जरा भोळसट वाटतो. म्हणजे सरकार पाच वर्षे व्यवस्थित कारभार करू शकलं नाही असं म्हणताना आपण एखाद व्यवसाय, संस्था वगैरे पाच वर्षे कसलीही चूक न करता चालवू शकतो का? संस्था वगैरे सोडा पण ट्विटरवर पाच वेगवेगळी अकाऊंट किंवा WA ग्रुप तरी चालवू शकतो का? पण ती अपेक्षा आपण सरकारकडून ठेवतो. म्हणजे कॉंग्रेसच्या काळातही असच होतं हा खुलासाही करावा लागेल. अनेक प्रांतिक अस्मिता, भाषिक अस्मिता, विविध जाती-धर्मांचे प्रश्न, भौगोलिक रचना वगैरे वगैरे लक्षात घेऊन केंद्र सरकार कार्यरत असतं. असे अनेक मुद्दे होते ज्यावर डायलोगफेक अन शायरीबाज चर्चा झाली.

आपण राज्यामध्ये दोन वेगळ्या जिल्ह्याचे म्हणून भांडतो; देशात दोन वेगळ्या भाषेचे-राज्याचे म्हणून भांडतो, जगामध्ये दोन वेगळ्या देशाचे म्हणून भांडतो. आता बाहेरून कोणी हल्ला केला तर पृथ्वीचे म्हणून एकत्रित होऊ. म्हणजे त्या Independence Day चित्रपटात दाखवतात तसं. पण राष्ट्रांतील सरहद ही आजची वस्तुस्थिती आहे. मानवी उत्क्रांतीत राष्ट्र ही भावना कोठून आली काय माहीत. धर्माने सांगितलं, संतांनी सांगितलं, कायद्याने सांगितलं तरी मानव काही सुधारत नाही. स्वातंत्र्यदिनी देशाच्या विकासाची फुटपट्टीवर मोजमापे काढली जातात पण मानवी मूल्यांचं मोजमाप कोणत्याच राष्ट्राच्या स्वातंत्र्यदिनी होत नाही. कारण त्यात फार काही विकास झालाय असं वाटत नाही. विश्वशांतीसाठी यज्ञ बिज्ञ करणारे जरी मूर्ख वाटत असले, दिखावा जरी करत असले तरी त्यांची भावना खूप महत्वाची आहे. संतांनी, अवतरांनी जे सांगितलं, शिकवलं ते संपूर्ण मानवी समाजासाठी होतं. पण आपण संकुचित झालो. चालायचंच!

लहानपणी झेंडा वंदनला खाऊ मिळतो म्हणून खास आकर्षण असायचं. मग सुट्टी मिळते म्हणून झेंडा वंदन आवडू लागला. मग बेरोजगारीच्या काळात काहीच फरक पडत नव्हता. आता तर कोणी बोलवतही नाही आणि जातही नाही. त्या “निशाणी डावा अंगठा” चित्रपटात एक संवाद आहे, “झेंडा वंदन नसतं तर लोक 15 ऑगस्ट अन 26 जानेवारीही विसरले असते.” कटू असलं तरी यात तथ्य आहे. ज्या भूमीला स्वातंत्र्य मिळावं म्हणून अनेकांनी प्राण दिले, आयुष्य वेचलं त्या स्वातंत्र्यचे संदर्भ फारच संकुचित झाले असावेत. महाभारतात सांगितलं आहे, धर्माची स्थापना व्हावी म्हणून इतका संहार झाला. माणसं मेली हे बघण्यापेक्षा कोणत्या प्रवृत्तीच पतन झाल्यानंतर धर्म वगैरे स्थापन झाला हे बघायला पाहिजे. मानवतेच्या प्रवासात राष्ट्र महत्वाचा भाग आहे.

दुपारी बर्‍यापैकी झोप झाली असल्याने रात्री जागरण करायला काही वाटलं नाही. आज गोल्ड चित्रपट बघून ह्या मैफिलीची भैरवी करायची.

बाकी, वंदे मातरम… जय हिंद…!

जो वादा किया है वो निभाना पडेगा!

By admin | July 27, 2018 | Comments 0 Comment

शेअर बाजार मराठीत || Share Market In Marathi || शेअर बाजाराची सद्यावस्था || शेअर मार्केट विश्लेषण

अखेर शेअर बाजारात शास्वत तेजी अनुभवायला मिळत आहे. July series ची सांगता चांगली झाली असताना August Series ची सुरुवातही दमदार झाली आहे. सध्या NIFTY आणि SENSEX दोघेही आपल्या आपल्या All Time High वर कार्यरत आहेत. मागील article मध्ये आपण बघितलं होतं की Index जरी High असले तरी बरेचसे shares अजून म्हणावी तितकी वाढ नोंदवत नव्हते. पण ह्या आठवड्यात ती कमीही भरून निघाली. जसे जसे विविध कंपन्यांचे पहिल्या तिमाहीचे परिणाम समोर येऊ लागले, आंतरराष्ट्रीय घडामोडी स्थिर होऊ लागल्या आणि मोदी सरकारने संसदेत आकड्यांचं बहुमत सिद्ध केलं तसं गुंतवणूकदारांमध्ये उत्साह वाढला. मर्यादित कंपन्यांच्या shares मध्ये असलेली BUIYING वेगवेगळ्या Sector आणि Share मध्ये Rotate होऊ लागली. त्यात Pharma Sector मध्ये असलेली तेजी थोडीशी थांबली.

एका बाजूला Index इतका वाढत असताना Midcap तर खाली होतेच शिवाय अर्थव्यवस्थेशी थेट संबंधित असलेल्या बँकिंग सेक्टर थंड होतं. कदाचित यामुळेच बाजारात तेजी करण्यात आत्मविश्वास नव्हता. पण हळूहळू ती परिस्थिती बदलत गेली. PSU मध्ये सर्वात आधी Bank Of Baroda ने आपला 52 Week Low पासून वर येत नियमित मार्गक्रमण पट्टा मोडत 120 च्या वर Day Closing दिली. हे indicator आश्वस्त करणारं होतं. त्यानंतर Canara Bank ने पहिल्या तिमाहीचे परिणाम जाहीर केले जे अपेक्षेपेक्षा चांगले निघाले. मग Canara Bank तही वाढीस सुरुवात झाली. यामुळे PSU बँकेत खरेदीला उधाण आलं. बरेच दिवस गुंतवणूकदारांकडून दुर्लक्षित असलेले आणि तळाला असलेल्या Banking Stocks मध्ये तेजी सुरू झाली. देशातील अग्रगण्य SBI तर दोनच दिवसात तीस रुपये वाढला. PSU वाढत असताना Private Sector Banks ही मागे राहिल्या नाहीत. आता जत्रा निघाली आहे म्हणजे सगळ्याच मालाला गिराईक मिळतं या उक्तीने विविध क्षेत्रातील Stocks वाढू लागले. दर्जेदार पण 52 week low ला असलेले काही stocks मध्ये गुंतवणूक होऊ लागली. बाजाराचा Trend Positive आहे हे लक्षात येताच मंदी करणारे Traders ही बाजूला झाले आणि बाजारात खर्‍या अर्थाने तेजी आली.

आज Nifty आणि Sensex ऐतिहासिक उंचीवर आहेत. काही अपवाद वगळता सर्व चांगले shares वाढ नोंदवत आहेत. ही नक्कीच दिलासादायक चिन्हं आहे.

पुढे काय होईल हे आत्ताच सांगता येणं जरी कठीण असलं तरी बर्‍याच काळापासून Hold केलेल्या Positions आता Clear होऊ शकतात. येणार्‍या काळात काही Economic Events आहेत, संसदेचं सत्रही आहे आणि 15 ऑगस्ट ही आहे. त्यानंतर विविध राज्यांच्या निवडणुका. ही तेजी काही दिवस अशीच राहील असं सध्यातरी वातावरण आहे.

याच्यामध्ये एक महत्वाची बाब नमूद करण्यासारखी आहे आणि सामान्य गुंतवणूकदारांनी कायम लक्षात ठेवण्यासारखी आहे; ती म्हणजे, “बाजार कधीच एकाच स्थितीत राहत नाही.” तो काहीतरी movement करतोच. बाजार वाढेल का नाही? मी घेतलेले shares वाढतील का नाही? अशा विवंचनेत असणार्‍या सामान्य गुंतवणूकदाराला यातून बरच शिकता येईल. बरेच दिवस Leverage अर्थात Margin वर hold केलेले shares वाढत नाहीत हे बघून अनेकांनी नुकसानीत ते विकले. पण आज ते परत वाढलेले आहेत. बाजारात पॅनिक होऊन फायदा नाही हे अनेकदा स्पष्ट करूनही सामान्य गुंतवणूकदार त्या जाळ्यात अडकतो. सामान्य गुंतवणूकदार बाजारातून बाहेर पडताच Bulls ने बाजारात entry केली. आज ते नफ्यात आहेत. त्यामुळे Buy Right Sit Tight या उक्तीप्रमाणे जर तुमच्या पोर्टफोलियो ला दर्जेदार shares असतील तर घाबरून न जाता काही काळ जाऊ द्यावा. बाजार असाच चालतो!

तूर्तास एवढंच म्हणूयात की बाजाराने वर जावं अशी अनेकांची इच्छा-अपेक्षा होती. ती बाजाराने पूर्ण केली आहे. काही निवडक Analyst म्हणत होते की 15 August पर्यन्त बाजार नवीन उंचीवर असेल. बाजाराने त्यांचं स्वप्नंही खरं करून दाखवलं आहे. त्यामुळे बाजारासाठी आपल्यालाही योग्य गुंतवणूक केली पाहिजे!

तूर्तास बाजारासाठी म्हणूयात, जो वादा किया है निभाना पडेगा…

किंवा कट्टर मराठी वगैरे असाल तर तुम्ही “दिल्या घेतल्या वचनांची शपथ तुला आहे…” हे गाणंही म्हणू शकता!

– अभिषेक बुचके

शेअर बाजाराची कटी पतंग…

“मोहजालात” अडकले…

By admin | July 18, 2018 | Comments 0 Comment

“मोहजालात” अडकले… ||

फार पाल्हाळ न लावता अगदी सुरुवातीलाच सांगतो की माझ्या “मोहजाल” नामक एका भयकथेला (?) प्रतिलिपी मराठी कथा या पोर्टलवर एका कथास्पर्धेत तिसरा वगैरे क्रमांक मिळाला आहे. तसं यात आग्रहाने सांगायचं निमित्त म्हणजे ही कथा काय आहे मलाही फार आठवत नाही.

पाच-सहा दिवसांखाली एका मित्राने मला सांगितलं की तुझ्या अशा अशा कथेचा तिसरा क्रमांक वगैरे आला आहे. मला विश्वास बसला नाही. मी तपासून बघितलं तेंव्हा खात्री पटली. आपण कधी कधी एखादं फूल तोडण्यासाठी प्रचंड धडपड करतो, ते आपल्याला मिळत नाही आणि कधीतरी फोनवर बोलत झाडाखाली थांबल्यावर त्या झाडावरूचं फूल हातात येऊन पडतं तसा भाग!

मोहजाल ही अत्यंत रद्दी कथा आहे असं माझं मत होतं. त्याला भयकथा म्हणावी की अर्धवट राहिलेली प्रणयकथा हे मलाच माहिती नाही. पण “मेरा नाम जोकर” सारखे अपघात चालूच असतात.

मोहजाल ही अत्यंत सामान्य दर्जाची कथा आहे असं माझं मत होतं. ते आजही आहे. त्याला भयकथा म्हणावी की अर्धवट राहिलेली प्रणयकथा हे मलाच माहिती नाही. पण “मेरा नाम जोकर” सारखे अपघात चालूच असतात.

माझ्या “खिडकी” अन “नरक्षी” या त्यातल्या त्यात बर्‍या असलेल्या कथांचा पहिला क्रमांक थोडक्यात हुकला होता. त्याचं रेटिंग आजही उत्तम आहे, अन प्रत्येक वाचकाला ती आवडतेच. पण मागील एका कथा स्पर्धेदरम्यान त्या कथा वाचकांपर्यन्त पोचल्या नाहीत. म्हणजे मराठी चित्रपटांचं होतं तसं झालं. त्यावेळेस एका मित्राने मला सांगितलेलं की कथेचं नाव काहीतरी सेंसेशनल ठेव. म्हणजे असं काहीतरी confusing ठेव की लोकांनी title बघितल्यावर वाचकांनी किमान ते वाचावं. मग ठरलं “मोहजाल.” या नावावरून “रसिक” नेमके आकर्षित होतील असं त्याचं म्हणणं होतं जे खरं ठरलं.

यावरून एक अनुभव आला! TRP काय असतो! आपल्याला काय आवडतं, काय वाटतं, काय पटतं यापेक्षा प्रेक्षकांना, वाचकांना काय हवं आहे ते महत्वाचं. चित्रपटात आयटम song त्यामुळेच असतात. news channel वरही असलंच भडक कंटेंट असतं. लोकांना तेच हवं असतं. म्हणूनच सलमान खानचे कथा नसलेले चित्रपट चालतात आणि श्रीदेवी कशी मेली याचं बाथटब मध्ये झोपून प्रात्यक्षिक दाखवणार्‍या वृत्तवाहिन्या TRP मध्ये अव्वल ठरतात.

सब #मोहजाल है…

असो!!! खालील लिंकवर “मोहजाल” ही कथा आहे!

https://marathi.pratilipi.com/story/%E0%A4%AE%E0%A5%8B%E0%A4%B9%E0%A4%9C%E0%A4%BE%E0%A4%B2-ubLi2BNdyIka

केजरीवाल साठी खालील लिंकवर कथास्पर्धेचे निकाल!

https://marathi.pratilipi.com/blog/result-online-katha-mahotsav-91wu2s3pe7l6e64

संजू और दिमाग का दही…!

By admin | July 1, 2018 | Comments 0 Comment

जनहित में जारी

संजू चित्रपट || संजय दत्त बायोपिक || राजकुमार हिराणी || साधू का शैतान || गुन्हेगारांचं नायकीकरण

Image result for sanju

संजू चित्रपट प्रदर्शित झाला आहे. खरं तर हा चित्रपट बघावा का नाही हा पेच आहे. कारण बॉलीवूडने नकारात्मक व्यक्तिमत्वांचं नेहमीच उदात्तीकरण केलं आहे. गुन्हेगारांचं नायकीकरण! दाऊद, मन्या सुर्वे वगैरे यांना वलय प्राप्त करून देण्यात, त्यांची गुन्हेगार ही प्रतिमा मोडून त्यांना त्यापेक्षा मोठं काहीतरी करण्यात ह्याच बॉलीवूडचा मोठा सहभाग आहे. लेखक-दिग्दर्शकांना अशाच प्रतिमा खुणावत असतात म्हणे. म्हणजे आपल्या समाजात चित्रपट बनवावेत असे चांगले व्यक्तिमत्व, तशी चांगली माणसे नाहीतच का काय असा प्रश्न पडतो. एकीकडे प्रकाश आमटे किंवा सिंधुताई सपकाळ यांच्या संघर्षमय, त्यागपूर्ण जीवनाला रुपेरी पडद्यावर आणणारी मंडळी असताना संजय दत्त वगैरे सारख्या लोकांवर चित्रपट बनवणं कितपत योग्य आहे हा प्रश्न पडतोच. समाजासाठी काम करणारे, समाजात चांगलं काहीतरी घडावं यासाठी आयुष्य वेचणारे आपल्या समोर आदर्श म्हणून यावेत की ज्यांचं आयुष्य वादग्रस्त राहिलं आहे त्यांच्या आयुष्यात आपल्याला रस वाटावा इतका चांगला चित्रपट बनवून तो आपल्यासमोर आणावा?

संजय दत्तने समाजासाठी काय दिलं आहे? तसा तो चांगला नट आहे यात वाद नाही. तो माणूस म्हणूनही चांगला असेल. त्याला माणूस म्हणून जगण्याचा अधिकार नाही असं काही मी म्हणत नाही. त्याला बहिष्कृत किंवा अस्पृश्य करावं असही मत नाही. उलट त्याला मित्र बनवण्यातही मला काही अडचण वाटत नाही. कदाचित परिस्थितीने त्याला वाईट बनवलं असेल अन चुकीच्या मार्गाचा अवलंब केल्याने त्याच्या आयुष्याची वाताहत झाली असेल. मग त्याला झालेली शिक्षा अन त्याच्या आयुष्यात घडलेल्या चुकीच्या घटणांमुळे तो सुधारलाही असेल. कुठलीच शक्यता नाकारता येत नाही. त्याच्या आयुष्यातील चढ-उतारातून अनेक गोष्टी शिकता येऊ शकतात. पण बॉलीवूडला नेहमी असे वादग्रस्त चेहरेच नायक म्हणून का उभे करावे लगातात? असे व्यक्तिमत्व समोर आणून विचारशून्य समाजाला कोणती दिशा देण्याचा प्रयत्न आपण करत आहोत? आपल्या देशातील प्रेक्षक इतका निर्बुद्ध आहे की तो चित्रपट बघितल्यावर स्वतःच्या चुकीच्या गोष्टीचं समर्थनही करू लागेल अन कसलाही विचार न करता चुकीच्या सवयींचा अवलंबही करेल. म्हणजे मुन्नाभाईने केलेल्या चुका, त्याचा शेवट हे न बघता त्याची स्टाइल, बोलण्या-चालण्याची ढब, कॉपी करून पास होणे वगैरे बाबी तरुण बेलाशकपणे उचलत असतो.

या सगळ्यात एक बरं आहे की कोणताही पक्ष अजूनतरी या चित्रपटच्या वादात पडला नाही. ते शक्यही नाही. कारण सगळ्याच पक्षांनी या व्यक्ति अन विचाराला जादू की झप्पी मारली असल्याने तूर्तास त्यांनी चुप्पी साधली आहे.

हे सगळं सोडून द्या. आता विषय असा आहे की हा चित्रपट बघणार्‍यांना शिव्या द्याव्यात की चित्रपटावर टीकेची झोड उठवणार्‍यांचे समर्थन करावे. कारण दोन्हीकडूनही योग्य मीमांसा मिळू शकते.

कलेला बंधने नसतात, ती अभिव्यक्ती असते, वाटातून चांगलं शिकता येतं वगैरे म्हणून तो चित्रपट बघताही येईल. असेही राजू हिराणीचे पांचट जोक्स चित्रपटाला चमकावतील.

त्या चित्रपटावर बहिष्कार टाकणे जरा अतिरेकही वाटू शकतो. कारण एखाद्या व्यक्तीबद्दल अशी अस्पृश्यता ही चुकीची वाटते. का त्याचं आयुष्य आबाद से बरबाद कसं झालं हे जाणून घेण्यासाठी चित्रपट बघावा.
टाळायचाच असेल तर पॉपकॉर्नच्या किमती इतकं कारणही पुरेसं आहे. शिवाय तो गुंड, गुन्हेगार वगैरे आहे तर त्याचा चित्रपट का बघावा?
दोन्हीही बाजू समसमान!

जाऊ देत… मी नेहमीसारखी बोटचेपी भूमिका घेतो… कोणी चित्रपट फुकट दाखवला तर बघता येईल, नाहीतर पैसे घालून बघण्यापेक्षा विरोधकांच्या सीटवर बसून शहीद होता येईल!

पॉपकॉर्न आणि बरच काही

By admin | July 1, 2018 | Comments 0 Comment

मुजोर Multiplex आणि गोंधळ || मनसे मारहाण || खाद्यपदार्थ किमती

काल-परवा मनसेच्या काही कार्यकर्त्यांनी मॉल मॅनेजरला मारहाण केल्याची बातमी बघितली. त्यांची तक्रार होती की पाच-दहा रुपयांचं पॉपकॉर्न ते दोन-अडीचशे रुपयांना का विकतात. ही ग्राहकांची लूट वगैरे आहे असं त्यांचं म्हणणं होतं. हीच पक्षाची अधिकृत भूमिका असेल असंच दिसतय. पण त्या मॅनेजर (इथे त्याला बिचारा म्हणून सहानुभूती मिळवून देणं योग्य ठरणार नाही. कारण असे मॅनेजर मॉलचे मालक असल्यासारखे वागत असतात अन तोरा मिरवत असतात. असो)

तर मनसैनिकांनी त्या मॅनेजरला हानला ज्याचे विडियोही आले. यात मनसेने नवीन काही केलं आहे अशातला भाग नाही. एकट्या-दुकट्याला, निर्बल असणार्‍याला मारणं ही त्यांची जुनीच सवय आहे. यांचा हात अशा सामान्य माणसावरच उठतो. जे त्यांना विरोध करू शकणार नाहीत अशांवर ते झुंडीने तुटून पडतात अन त्याला तुडवून स्वतःला रांगडे मर्द, महाराष्ट्र सैनिक वगैरे म्हणवून घेतात. खरं तर त्यांना मंदसैनिक म्हंटलं पाहिजे. कारण मेंदू असणारा माणूस अन त्यातल्या त्यात राजकीय कार्यकर्ता असलेला माणूस असला मूर्खपणा करणार नाही. त्या मॉलमध्ये विकल्या जाणार्‍या वस्तूचे भाव तो मॅनेजरच ठरवत असतो असा त्यांचा समज असावा. कारण व्यवस्थापकीय संचालक, Business Strategist वगैरे पदं असतात आणि ते हा सगळा प्रकार ठरवत असतात हे त्यांच्या मेंदूच्या बाहेरचं असावं. म्हणजे धोरणकर्ते नावाची व्यक्ति असते हे त्यांनी कधीच गृहीत धरलं नाही. समोर दिसेल त्याला तोडत सुटायचं असा त्यांचा वोरा असतो. बरं हे फक्त मनसैनिकांच्या बाबतीत नाही तर सर्वपक्षीय विचारधारा आहे. पण मनसे वेगळा का? तर त्यांचं सर्वोच्च नेतृत्व अशा उद्योगांना खतपाणी घालत असतं. ते याला “खळखट्टाक” वगैरे म्हणतात. दहा-बारा वर्षे झालं हेच चालू आहे. म्हणजे राजसाहेब थेट करण जोहरला वगैरे भेटून प्रश्न मिटवतात ते इथे मॉल मालकांना वगैरे भेटून सोडवता आले नसते का हा विषय आहे. बर्‍याचदा राजकीय कार्यकर्ते स्वतःचा वैयक्तिक राग झुंडीच्या माध्यमातून बाहेर काढतात. त्यांच्या चकचकीत गाड्यांना पार्किंगला जागा दिली नाही, त्यांच्याकडून पार्किंगचे पैसे घेतले किंवा हवं तसं घडलं नाही तर त्यांच्यातील समाजकारणी जागा होतो अन तो समोरच्याला मारत सुटतो. समोरची माणसेही काही साधू-संत किंवा त्यागमूर्ती नसतात. तीही डांबिसच असतात. त्या दोघांचा राडा बर्‍याचदा सामान्य माणसाला सुखावून जातो.

असो. हा सगळा राजकीय फेरफटका झाला. त्यावर कितीही खर्च केला तरी बॅलेन्स रिकामाच राहतो. मूळ विषय आहे पॉपकॉर्नचा! मॉल ही सामान्य (म्हणजे मध्यमवर्ग वगैरे) माणसाने जाण्याची अन तेथे जाऊन एंजॉय करण्याची जागा आहे का हाच खरा प्रश्न आहे. कारण हा सामान्य माणूस केवळ तेथील झगमगाट बघण्यासाठी तेथे जात असतो. सरकारच्या कृपेने आपल्याकडे कुठल्या चांगल्या बागा, स्मारकं किंवा पर्यटन स्थळे नसल्याने बाहेरगावचे पाहुणे आल्यावर आपण त्यांना मॉल वगैरे बघायला घेऊन जातो. तिथे एक-दोन फोटो काढून परत येतो. बर्‍याचदा तिथे एखाद्या वस्तूची किम्मत विचारायचीही धास्ती वाटते. कारण तो झगमगाट आपल्यासाठी नाही हे त्या सामान्य माणसाला माहिती असतं. त्याची त्याबद्दल तक्रारही नसते. फार तर स्वतःचं Income तितकं नाही एवढा दोष स्वतःलाच लावून तो पुढे सरकतो.

आपल्याकडे शेतकरी सोडला तर सर्वांना स्वतः निर्माण केलेल्या उत्पादनाची किंवा विक्रीला ठेवलेल्या उत्पादनाची किम्मत ठरवण्याचा अधिकार आहे. त्यात मॉल सुद्धा आले. प्रत्येक माणूस स्वतःच्या आर्थिक सक्षमतेनुसार तेथे जाऊन खरेदी वगैरे करत असतो. मॉलमध्ये विकल्या जाणार्‍या वस्तूची किम्मत किती असावी हा ठरवण्याचा अधिकार त्यांनाच आहे. कारण तो झगमगाट मेंटेन करण्यासाठी किती खर्च येत असेल हे त्यांनाच माहिती अन त्यानुसार ते त्याचा रेट ठरवत असतील. ते तुम्हाला त्या वस्तु घेण्याची जबरदस्ती करत नाहीत. अन ती वस्तु तेथून घेतली नाही तर सामान्य माणसाचं काही अडतही नाही. तो तुमच्या हौशेचा, अर्थसक्षमतेचा अन ऐच्छिक विषय आहे. तो तुमच्या मूलभूत जगण्याचा विषय नाही. सरकारी कारखाने, कंपन्या, सहकार क्षेत्र हे नफ्याचं गणित झुलवू शकत नाहीत म्हणून बुडीत निघतात. अर्थात, तिथे भ्रष्टाचार असतो हा भागही महत्वाचा.

आवडत्या सुपरस्टारचा चित्रपट बघण्यासाठी बरेचजण 800 ते 1000 रुपये इतक्या रुपयांचं तिकीट काढतात. ती त्यांची हौस आहे, ऐच्छिक विषय आहे अन त्यांच्याकडे तितके पैसेही आहेत. मॉल हा जीवनशैलीचा भाग आहे. Entertainment! तिथे ज्या वस्तु मिळतात त्या बाहेर मिळत नाही असं थोडीच आहे. तुम्हाला परवडत नसतील तर तुम्ही त्या बाहेरून घ्या.

फाइवस्टार हॉटेलमध्ये साधा चहा 300 रुपयांना असतात असं म्हणतात. आम्ही तर चहा पिण्यासाठी सुद्धा कुठलं हॉटेल न बघता टपरीवरचा चहा पितो. मग काही उद्या तिथे जाऊन हाणामारी करावी का? की सामान्य माणसाला परवडत नाही वगैरे म्हणावं. आजपर्यंत इतके चित्रपट बघितले पण एकदाही तो साठ रुपयेवाला समोसा, पेप्सी किंवा पॉपकॉर्न घेतला नाही. त्या पदार्थांसाठी तितके पैसे मोजायची आमची तयारी नसते. बास! विषय इथेच संपतो.

कांद्याचे किंवा भाज्यांचे भाव वाढले तर त्या आपोआप आपल्या ताटातून कमी होतात. आपण शेतकर्‍यांना जाऊन मारणार का, की मला परवडत नाही स्वस्तत दे. आपण त्यासाठी सरकारशी भांडतो. कारण ते धोरणकर्ते आहेत. त्या पॉपकॉर्नच्या केसमध्येही त्या मॅनेजरलाला मारून काय उपयोग होता. पण सामान्य माणसाला यातून आनंद मिळतो. एखादी महाग वस्तु आपल्याला स्वस्तात मिळेल या आशेने ते अशा कार्यक्रमाला पाठिंबा देतात. एकतर त्यांचा या वर्गावर रागही असतोच. कोणीतरी त्यांना मारत आहे हे बघून त्यांना आनंद होणं साहजिक आहे. ग्राहक मंच, सुप्रीम कोर्ट यांनी या मॉल वाल्यांना वठणीवर आणण्याचा प्रयत्न केला आहे. त्यांना नियम व अटी घालून देण्याचे प्रयत्न चालू असावेत. हे कशा पद्धतीने राबवता येतील यावर राजकीय कार्यकर्त्यांनी लक्ष दिलं पाहिजे. पण निर्बल, एकट्या अन कसलही संरक्षण नसणार्‍या, अधिकार नसणार्‍या व्यक्तींना मारहाण करून काहीही साध्य होणार नाही. हे मंदसैनिकाना कळलं पाहिजे.

यात दूसरा मुद्दा आहे तो बाहेरून आणल्या जाणार्‍या पदार्थांचा. कोर्टाने वगैरे त्यासाठी मल्टीप्लेक्स वाल्यांचे कान टोचले आहेतच. पण वांदा असा आहे की बाहेरून आणले जाणारे पदार्थ यावरही काही निर्बंध असतील का? सरकारच्या कृपेने आता ते प्लॅस्टिकमध्ये आणता येणार नाहीत, त्यासाठी स्टीलचे डबे आणावे लागतील. सुरक्षेच्या कारणास्तव त्या सगळ्याची तपासणी करावी लागेल. बरं आपण जपानी माणसांसारखे शिस्तबद्ध कुठे असतो. सार्वजनिक ठिकाणी घाण करतो तशी थिएटरही घाण करणार. लग्नाच्या पंगतीत जेवण्यासाठी दोन तास वाट बघणारे दोन तासाच्या चित्रपटादरम्यान काही न खाल्ल्याशिवाय राहू शकत नाहीत का हा प्रश्नही महत्वाचा आहे. जेष्ठ नागरिकांना वगैरे महत्वाच्या सुविधा उपलब्ध करून द्याव्यात यासाठी प्रयत्न केले पाहजेत. हे प्रश्न कसे सुटतील याचाही विचार झाला पाहिजे. आततायीपणा काही उपयोगाचा नाही.

मनसेचे काय?

खरं तर मनसेने स्वतःला चित्रपट, चित्रपटगृह या क्षेत्राशीच बांधून घेतलं आहे की काय असा प्रश्न पडतो आहे. दहा-बारा वर्षांपूर्वी राज ठाकरे जनतेच्या मनातील प्रश्न उचलायचे अन त्यावर ठाम असायचे. जनतेचा त्याला प्रतिसादही मिळाला. पण मग प्रसिद्धीसाठी अन प्रतिमानिर्मितीसाठी अन दुसर्‍यांना अडचणीत आणण्यासाठी आंदोलने होऊ लागली. पक्ष आणि पक्षनेतृत्व भरकटू लागलं. आज महाराष्ट्रात कोणते प्रश्न महत्वाचे आहेत याचा कसलाही विचार न करता हे असले पॉपकॉर्न सारखे तुलनेने कमी महत्वाचे प्रश्न हाताळले जाऊ लागले. समजाच्या महत्वाच्या मुद्द्यांवर कसलीही ठाम भूमिका अन कार्यक्रम पक्षाकडे नाही. मग भरकटलेले कार्यकर्ते जमेल तसे पतंग उडवू लागतात.

…मौत मेहबूबा है साथ लेकर जाएगी!

By admin | June 12, 2018 | Comments 0 Comment

जिंदगी तो बेवफा है, एक दिन ठुकराएगी, मौत मेहबूबा है साथ लेकर जाएगी….

Bhayyu Maharaj Suicide || Depression Kills

Image result for aloneness

मृत्यू हे अंतिम सत्य आहे. फक्त तो अकाली आला की त्याचं हळहळ व्यक्त केली जाते अन कुतुहुलही वाटतं. मृत्यूसमोर सर्व समान असतात. एका न्यायदेवतेप्रमाणे तो सर्वांशी समान न्याय करतो. त्याला कोणाशीच कर्तव्य नसतं. एखाद्या जवळच्या मित्राप्रमाणे तो खांद्यावर हात ठेवतो अन कायमचा सोबती बनतो…

आज भय्युजी महाराज यांनी आत्महत्या केली अन त्यातून अनेक प्रश्न उभे राहिले. .खरं तर आत्महत्येच्या बातम्या आपण पेपरमधून सारख्या वाचतच असतो, पण जेंव्हा एखादा प्रसिद्ध व्यक्ति आत्महत्या करतो तेंव्हा यावर चर्चा केली जाते.
समाजात वावरत असताना माणूस विविध रंगाचे मुखवटे घेऊन वावरत असतो हेच सत्य आहे. जगाला दिसणारा माणूस हा त्याचा केवळ मुखवटा असतो पण त्यामागे एक चेहरा असतो जो फक्त त्यालाच माहीत असतो. गर्दीत दिसणारा माणूस ही केवळ त्याची प्रतिमा असते. आतमध्ये कुठेतरी एक वेगळाच माणूस अस्तीत्वात असतो.

जगातील प्रत्येक माणसाला स्वतःच्या विवंचना असतात. त्याच्या दृष्टीने ते जगातील सर्वात मोठं दुखं असतं. कोणालाही स्वतःचं दुखं मोठं वाटतं कारण ते त्याच्या दृष्टीकोणातून असतं. जेंव्हा ह्या वेदनेचा, दुखाचा कडेलोट होतो तेंव्हा मग एक विश्व कोसळतं.
प्रचंड गुंतागुंतीच्या मेंदूत, मनात हजारो प्रश्न क्षणाक्षणाला संचार करत असतात. त्यातील प्रत्येक प्रश्नाला उत्तर मिळेलच असं काही नसतं. पण शेवटच्या श्वासापर्यन्त त्या प्रश्नांशी झगडत राहणं हेच आयुष्य असतं. हे प्रश्नच जगण्याची उमेद असतात. पण जेंव्हा हे प्रश्न सुटतीत असं वाटत नाही, किंवा हे प्रश्न सोडवताना आपण एकटे आहोत असं जेंव्हा वाटू लागतं तेंव्हा माणूस खचतो.

भय्युजी महाराजांनी आत्महत्या का केली यापेक्षा माणसाला आत्महत्या का करावी लागते हा प्रश्न महत्वाचा आहे. आयुष्य जगावं न वाटणे येथेच पराभव झालेला असतो. वैफल्य, नैराश्य, एकटेपणा, अपयश, अपेक्षाभंग अशा अनेक गोष्टी असतात ज्या माणसाला आत्महत्येच्या दरवाजापर्यन्त घेऊन जातात. ताणतणाव कोणाला नसतो? पण ते आयुष्यपेक्षा मोठे नसतात. कुटुंबाच्या सहवासात, मित्र-सहकार्यांृच्या गर्दीत ते प्रश्न खूप छोटे वाटतात. जगण्यात विविध रंग असताना हे प्रश्न, ह्या विवंचना सुटतील हा विश्वास असतो तोपर्यंत कसलच नैराश्य येत नाही. पण गर्दीतला एकटेपणा सतावू लागला की मग ह्या अभद्र भावना मनात घर करून राहतात.
मन आधीच विकारांनी बरबटलेलं असतं आणि मग एक क्षण असा येतो जेंव्हा ते सगळे प्रश्न अचानक सुनामीसारखे अंगावर येऊ लागतात. ह्या सगळ्याशी एकट्याने सामना करायचं धैर्य होत नाही अन माणूस हतबल होऊन घात करून घेतो. तो क्षण टाळता आला पाहिजे.
कधी-कधी वेळेवर जेवायला मिळालं नाही तरी जीवन नकोसं होतं. कारण ती परिस्थिती अन मानसाच्या मनाची अवस्था हीच कारणीभूत असते.

जगावर सत्ता गाजवू पाहणार्यात हिटलर सारखा हुकूमशाहही आत्महत्या करतो. तर देशसेवेसाठी आयुष्य अर्पण केलेल्या स्वातंत्र्यवीरालाही आयुष्याचा त्याग (आत्मार्पण) करावा वाटतो. साने गुरुजी यांसारख्या तत्वनिष्ठ अन आत्मविश्वासाने भारलेल्या सेनानीलाही हा मार्ग खुणावतो.

व्यक्त होण्याचे आणि share करण्याचे आज अनेक मार्ग आहेत. पण तिथे मनातील सर्व भावना खरोखरच व्यक्त करता येतात का हा प्रश्न आहे. प्रत्येक माणूस स्वतःला व्यक्त करण्यासाठी, चिंतेला मार्ग करून देण्यासाठी कुठलातरी मार्ग निवडतो. वाचन, लिखाण, सामाजिक कार्य, मनोरंजन, अध्यात्म, विपश्यना, खेळ, दारू वगैरे वगैरे हे त्यासाठीचेच मार्ग. पण जेंव्हा ह्या माध्यमातूनही आपल्या मनातील दुखं व्यक्त करता येत नसेल तर मग सर्वस्व निरर्थक वाटू लागतं. आयुष्य जगताना असल्या कुबड्या घेऊन जगावंच लागतं. कारण मनाला कुठेतरी गुंतवून ठेवणं हेच त्यामागील एकमेव कारण असतं. जीवनाकडून मृत्युकडे जाताना हे सगळे निमित्तमात्र असतात. जेंव्हा ही माध्यमे मनाला खिळवून ठेऊन शकत नाहीत तेंव्हा मृत्यू जवळ यावासा वाटतो.

Abhishek Buchake

Theory Of Aliens – 4

By admin | June 3, 2018 | Comments 0 Comment

Aliens || UFO || Are They Exist? || HUman ?

हजारो वर्षांपूर्वी Aliens वगैरे पृथ्वीवर येत होते असे संकेत जगाच्या कानाकोपर्‍यात आढळतात. पण विषय असा आहे की, ते आज मानवासमोर का येत नाहीत.? जर ते अस्तीत्वात असतील तर त्यांचा नेमका उद्देश काय. ते काही फक्त आपल्यावर ‘लक्ष’ ठेवत नसणार.
Interstellar चित्रपटात याचं उत्तर सापडू शकतं. पृथ्वीवरचा एक वर्ष म्हणजे अवकाशातील एक वर्ष असू शकत नाही. तिथला काही काळ पृथ्वीवरील हजारो वर्षाइतका असू शकतो. त्यामुळे कधी काळी पृथ्वीवर येऊन गेलेले Aliens परत जर येणार असतील तर तोपर्यंत हजारो वर्षे उलटली असतील. आता फक्त वाट बघायची, त्यांच्या परत येण्याची! 😂😅😎

Image result for aliens

Abhishek Buchake || @Late_Night1991 || latenightedition.in

Theory Of Aliens – 3